फिल्मी चमकदमकभित्र श्वेताको श्वामश्वेत जीवन

काठमाडौं । ‘कान्छी’को पब्लिसिटी, प्रदर्शन, भेटघाट, अन्तर्वार्ता र देश दौडाहाको थकानबीच हामीले भेटेका थियौं, नायिका श्वेता खड्कालाई । तर, उनी फ्रेस देखिन्थिन् ।

अन्तरवार्ताका क्रममा भने उनको अनुहारका भावभंगिमाहरु बदलिँदै गए । एउटा मोडमा पुगेपछि उनी अतिशय भावुक बनिन् । फेरि सम्हालिइन् ।

श्वेता भलै एक सेलिब्रेटी हुन्, उनीभित्र आम नारी हृदय छ । नारी-शुलभ कोमलता छ ।  पग्लिहाल्ने मन छ । त्यही मन हो, जसले पत्थर जस्तो कठोर परिवेश र परिस्थिती पनि पचाउनु परेको छ ।

आफ्नै साहस, दृढताको बलमा उनी यो शहरभित्र आफ्नो अस्तित्व खोज्दैछिन् । तर, परिस्थिती सधैं दाहिना हुँदैन । पाइला-पाइलामा ठेस लाग्छ । हिजो विराट सन्नटाबीच बितेको पीडादायी क्षणहरुमा उनले कसरी आफुलाई सम्हालिन् ? यसबारे कसैले बुझ्ने कष्ट खेप्दैन । तर, आज उनको ‘नितान्त व्यक्तिगत’ जीवनमाथि व्यापक चियोचर्चा गरिन्छ ।

संवेदनाहीन प्रश्नको झटारो

श्वेता सामु ठाडै सोधिने यस्ता प्रश्नहरु छन्, जसलाई थेग्नसक्ने छाती छैन उनीसँग । त्यस्ता प्रश्नले उनको मुटुको चाललाई थप तिब्र बनाइदिन्छ । आँखालाई पगालिदिन्छ । त्यस्ता ‘ंसंवेदनहीन प्रश्नहरु’ उनले दिन-दिनै झेल्नुपर्छ ।

सोधिन्छ, ‘श्रीकृष्णको सम्पति हडप्नुभयो रे ।’

सोधिन्छ, ‘श्रीकृष्णलाई भुल्नु भयो रे ।’

सोधिन्छ, ‘दर्शकको मन तान्नका लागि त्यसै रोइदिनुहुन्छ रे ।’

यस्तै, यस्तै ।

विष-वाण जस्तै यस्ता आरोपहरु सुनेर उनी निशब्द हुन्छिन् । उनको आँखा पग्लिन्छ । आँशु बग्छ

केही समयपछि अनलाइन र युट्युवमा श्वेताको आँशुको सौदाबाजी गरिन्छ । यसो भन्दै, ‘श्वेता यसरी रोइन ।’ ‘श्वेताले डाको छाड्दै यसो भनिन् ।’ अर्थात श्वेतालाई रुवाएर त्यसलाई ‘बिकाउ कन्टेन्ट’ बनाइन्छ । जब कि उनको मानवीय संवेदनाको कति पनि ख्याल गरिँदैन ।

श्वेता जरुर सेलिब्रेटी हुन् । तर, त्यो भन्दा पनि उनी आम नारी हुन् । कसैकी दिदी हुन् । कसैकी बहिनी हुन् । कसैकी छोरी हुन् । कसैकी बुहारी हुन् । कसैकी भाउजू हुन् ।

श्वेता भन्छिन्, ‘म रहरले हिरोइन बनेकी थिइनँ । फिल्म निर्माण पनि रहरले गरेकी होइन । खासमा म आफ्नो भित्री पीडा पोख्न चाहन्थें । पीडा बिसाएर रमाउने बाहना खोज्न चाहन्थे । त्यो दुबैको माध्यम थियो फिल्म ।’

श्वेताले आफ्नो पीडावोध बिसाउनकै लागि ‘कान्छी’ बनाइन् । वास्तवमा ‘कान्छी’की कान्छी उनै थिइन् । कान्छी, जो अरुको खातिर आफ्ना रहरलाई बन्धकी राखेर बाँचिरहेकी नव-जवान युवती हुन् । उनै युवतीमा श्वेताको प्रतिछायाँ थियो । ‘वास्तवमा त्यो कान्छी म थिएँ’ यसो भनिरहँदा श्वेताले आँशु रोक्न सकिनन् ।

 पुलपुलिएकी, जिद्दी छोरी

पनौती, खोपासी टोल । पुरानो बसपार्क । भिडभाड । चहलपहल । श्वेता त्यही जन्मिइन् । हुर्किइन् ।

घर आसपासमा खेत थियो । अलि टाढा डाँडा । सानो खेला । सुन्तलाको बोटहरु । त्यहाँको माटोमा भाँडाकुटी खेल्थिन्, साथीसंगीसँग ।

कैलो केस भएकी, ठूल्ठूला आँखा भएकी, पुक्क गाला भएकी, चुलबुले श्वेतालाई टोल छिमेकका दिदीहरुले बोक्ने, खेलाउने । सबैको माया पाएर श्वेता भने पुलपुलिएकी थिइन् । जिद्दी थिइन् ।

ब्वाइज कट कपाल, केटाकै जस्तो ड्रेसअप । जसले पनि बोलाउने, खेलाउने । नजिकै शिशु स्यहार केन्द्रमा शिक्षकले बोकरै लाने, बोकेरै घरमा ल्याइदिने ।

मावली जाँदा आमा-बुवासँग उनी नै पछि लाग्थे ।आफुभन्दा साना दुई भाइ घरमै छुट्ने ।

उमेर बढेपछि फुटवल, भलिबल, तेक्वान्दो खेल्न थालिन् । निहुँ खोज्नेलाई कुट्न तम्सिहाल्ने । अरुलाई जित्नैपर्ने । हेपेको सहनै नसक्ने ।

एकपटक दौंतरीले बदमासी गरिदिए । श्वेताको सल धोएर सुकाइएको थियो । साथीले त्यहीमाथि फोहोर पानी खन्याए ।

उनी लखेट्दै घरमै पुगिन् र साथीको टाउको समातेर भित्तामा थेचारिन् । साथीको निधारमा चोट लाग्यो । ‘उनको अहिले पनि त्यो दाग छ’ श्वेता भन्छिन्, ‘सम्झेर अहिले पछुतो लाग्छ ।’

बजारमा गएपछि उनको डिमान्ड पनि सुरु हुने । जस्तो भन्यो, जति भन्यो त्यती नै लुगाफाटो किनिदिनुपर्ने । ‘लुगासँगै त्यो पुतली हुन्छ नि, डमी’ श्वेताले सुनाइन्, ‘त्यो पनि किनिदिनु भनेर जिद्दी गर्थें ।’

जब किशोरवयमा प्रवेश गरिन्, उनको स्वरुप फेरियो । स्वभाव पनि । उनी केटीकै पहिरनमा ठाँटिन थालिन् । जिद्दीपन छाडिन् ।  स्कुलमा ड्रामा खेल्ने, नृत्य प्रतियोगितामा भाग लिने गर्न थालिन् । घरधन्दाको काम गर्न थालिन् । घर सम्हाल्ने, कोठा सफा गर्ने, खेतलालाई खेतमा खाजा पुर्‍याउने जस्ता काममा सधै अग्रसर हुने । भाइहरुका कपडा धुने, भात पकाउने सबै काम सम्हालिन् ।